Huisbezoek Donderdag 24 april 2014

Afgelopen nacht heb ik bijna geen oog dicht gedaan. Ik kon alleen maar denken aan wat ik vandaag misschien te zien zou krijgen. Vanmorgen liep ik met een hoofd vol gedachten richting CRO. Daar aangekomen viel me gelijk op dat Ivan er niet was. Hij moest waarschijnlijk voor zijn moeder zorgen. Na de morning devotion zijn we samen met Janet, Rose en Kristian naar Namakwekwe gelopen waar allebei de Ivans wonen. Omdat kleine Ivan dichterbij woont zijn we eerst naar zijn huis gegaan. Ivan woont bij zijn tante omdat zijn ouders allebei overleden zijn. Zijn vader is vermoord nadat hij iets gestolen heeft en de moeder van Ivan is overleden aan Aids. Ivan zou eigenlijk 3 grotere broers hebben, maar helaas zijn deze allemaal overleden aan Aids. Hij is helemaal alleen overgebleven. Gelukkig heeft Ivan geen Aids en is hij nu in redelijk goede gezondheid. De reden dat Ivan nog wel leeft is dat hij geboren is in het ziekenhuis. Zijn oudere broers zijn thuis geboren en overleden aan de gevolgen van Aids. Ivan woont nu bij zijn tante en slaapt in een kamer van 2 bij 2 met 8 andere mensen, waarvan 2 volwassenen en 6 kinderen. Omdat er zo weinig ruimte is om iedereen een plek te geven slapen er twee kinderen onder het bed van de tante. Dit zijn de twee kleinste kinderen, want het bed is niet al te hoog. De tante van Ivan heeft een bar waar de mensen uit het dorp alcohol kunnen nuttigen. Alle kinderen helpen elke dag mee in de bar en gaan meestal pas rond middernacht naar bed. Dit geldt dus ook voor Ivan. Hij is nog maar 7 jaar maar moet al werken in een bar waar veel dronken mannen rondlopen en waar zijn tante, die verslaafd is aan alcohol, haar handen niet thuis kan laten. Het komt geregeld voor dat ze Ivan mishandeld. Het was heel goed om te zien dat Ivan, ondanks alle ellende, toch een dak boven zijn hoofd heeft en een plek heeft om te slapen.

Na het bezoek aan kleine Ivan zijn we doorgelopen naar het huis van grote Ivan. Voordat we bij het huis aankwamen wilde Janet ons nog even waarschuwen voor wat we te zien kregen. Het zou geen pretje worden. Gelukkig had Fridah ons dinsdag al heel veel over Ivan verteld en over zijn moeder die heel ziek is en waren we dus al redelijk goed voorbereidt op hetgeen we te zien kregen. Bij het huis aangekomen zagen we geen Ivan. Zijn moeder lag binnen op haar bed en vroeg ons om binnen te komen. We werden vriendelijk welkom geheten en mochten gaan zitten op de bank die in het huis stond. Na een paar minuten kwam ook Ivan binnen en begroette ons met een hand. Zijn moeder begon te vertellen over haar situatie en natuurlijk over de situatie van de kinderen. Ze heeft op dit moment erg veel pijn en kan niks beginnen. Elke ochtend en elke avond komt er een oudere mevrouw langs om haar te wassen en te verschonen. Wanneer deze vrouw er is kan Ivan even weggaan om eten te zoeken of om geld te verdienen door potten en pannen af te wassen. De rest van de dag moet er altijd iemand thuis zijn om voor de moeder te zorgen. Normaal gesproken doet Ivans zus dat (15 jaar), maar aangezien ze helemaal geen eten meer hadden moest zijn zus opzoek naar geld en eten en moest Ivan noodgedwongen thuis blijven. Zijn vader is kort nadat zijn moeder verlamd is geraakt vertrokken. Hij heeft elk mogelijk contact verbroken en is als het ware van de aardbodem verdwenen. De moeder dacht dat hij inmiddels een andere vrouw had die geen blok aan zijn been vormt. Ivans moeder was, voordat ze verlamd raakte, leerkracht. Helaas kan ze haar beroep nu niet meer uitoefenen. Toen Ivans moeder nog niet verlamd was ging Ivan gewoon naar school. Hij is gestopt met school toen hij in P6 zat. Zijn moeder vertelde dat Ivan heel graag naar school gaat en dat al zijn vriendjes nu ‘verder’ zijn dan hij en dat vind hij heel erg. Toen zijn moeder dit vertelde begon hij Ivan te huilen. Dinsdag vertelde hij mij dat hij heel graag dokter wil worden. Hij wist precies welke opleidingen hij moet gaan volgen om uiteindelijk dokter te kunnen worden. Met dit in mijn achterhoofd en een huilend jongetje dat vlak naast me zag hield ik het niet meer droog. Ik wilde niet huilen, maar ik hield het niet meer. Janet zat bij ons in de kamer en ging naast Ivans moeder zitten en begon te bidden. Ze vroeg om vergeving en om herstel. Het was heel mooi. Na het gebed was het tijd om terug te gaan naar CRO. Maar voordat ik weg kon gaan moest ik eerst mijn grote vriend Ivan een hele dikke knuffel geven. We hebben een paar minuten midden in de kamer staan knuffelen met tranen die over onze wangen rolden. Toen we op het punt stonden om weg te gaan sprak Janet mij aan. Ze had gehoord dat ik deze jongen heel graag wil sponsoren. Ze vroeg of ze mij een persoonlijke vraag mocht stellen. Ze vroeg of ik eten zou willen kopen voor dit gezin. Ze hebben op dit moment helemaal niks en dit zorgt ervoor dat de moeder zieker en zieker wordt. Ik heb hier geen moment over na hoeven denken en zei gelijk ‘tuurlijk!’. We zijn samen met Ivan naar de dichtstbijzijnde markt gegaan om eten te kopen. We moesten ongeveer 10 minuten lopen en gedurende deze 10 minuten heeft Ivan mij geen één keer losgelaten. Bij de markt aangekomen vroeg Rose hoeveel ik kon missen. Ik zei: “zeg maar wat ik moet kopen, wat hebben ze nodig?”. Ik had echt geen idee wat je voor een gezin in Afrika moet kopen dus liet ik Rose het woord doen. We hebben uiteindelijk 10 kilo rijst, 10 kilo maïsmeel (voor porridge en posho), suiker, waspoeder en hand zeep gekocht. Ik heb in totaal ongeveer € 20,- betaald voor al deze boodschappen en met deze boodschappen kan dit gezien ongeveer 20 dagen twee maaltijden per dag eten. Ik betaalde de vriendelijke meneer en wilde de winkel verlaten toen Ivan ineens tegen me aan kwam staan en me een dikke knuffel gaf “Thank you Dokter!”. Hij bleef me maar bedanken en kon niet geloven dat ik dit allemaal voor hem en zijn familie gekocht had. We zijn samen met Ivan teruggelopen naar zijn huis om alle boodschappen thuis af te leveren. Ivans moeder was me zo dankbaar dat ze vroeg of ik binnen wilde komen zodat ze me kon bedanken. Ze lag op haar bed met haar armen in de lucht en tranen in haar ogen. Ik kreeg een dikke knuffel van haar. Ze wilde heel graag met mij op de foto dus nam Rose nog een paar foto’s van mij, de moeder en de kinderen. Nu was het echt tijd om te vertrekken en naar CRO terug te gaan. Ik gaf Ivan nog een hele dikke knuffel en fluisterde in zijn oor dat ik zeker weet dat hij een hele goede dokter zal worden! Daar geloof ik in. Hij heeft mij nog wel tien keer bedankt en toen zijn we echt weggegaan. Ik hoop met heel mijn hart dat hij morgen wel bij CRO is om ons afscheidsfeestje bij te kunnen wonen. Er is nu genoeg eten en als het goed is hoeft zijn zus nu de eerste dagen niet naar de stad om eten te zoeken. Ik zou het namelijk heel erg vinden als ik hem niet meer zie voordat ik Mbale ga verlaten.

Donderdag 24 april 2014 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Het was een hele emotionele dag. Een dag waarop ik een flinke klap in mijn gezicht kreeg. Een dag waarop ik wakker ben geschud. Een dag die bij mee heeft veranderd. Dit gezin blijft voor altijd in mijn hart.