Het avontuur is begonnen
Blijf op de hoogte en volg Marije
13 Februari 2014 | Oeganda, Kampala
Dinsdag 11 februari was het dan zo ver. Vroeg opstaan om op tijd op Schiphol te zijn om het vliegtuig naar Oeganda te kunnen halen. Het was een iets onrustige rit, want de ene file vormde zich na de andere. Uiteindelijk zijn we op tijd op Schiphol aangekomen en zijn we naar Gate 2 gelopen om de koffers in te checken. Alles liep gesmeerd, mijn koffers waren niet te zwaar en alles mocht mee. Na het inchecken was de tijd aangebroken om afscheid van mijn ouders en zus te gaan nemen. Na flink wat knuffels en zoenen hebben we afscheid genomen en zijn we door de douane gelopen. Eenmaal door de douane kon ons avontuur echt beginnen, er was nu geen weg meer terug.
Onze reis verliep heel goed. Het vliegtuig was prima en we hebben lekker eten gekregen onderweg. Wel hadden we af en toe last van turbulentie, maar al met al viel het vliegen reuze mee. We hebben een tussenstop gemaakt in Istanbul en Kingali en na 14 uur waren we eindelijk geland in Oeganda.
Om 4 uur in de ochtend (Nederlandse tijd 2 uur) is ons vliegtuig geland in Entebbe, Oeganda. We hebben kort staan wachten op onze koffers en zijn daarna doorgelopen naar de douane om een visum aan te vragen. Met het visum in de hand liepen we naar de uitgang van het vliegveld op zoek naar de chauffeur die ons naar onze eerste slaapplek in Kampala zou brengen. Eenmaal buiten aangekomen stond het vol met chauffeurs die mensen van het vliegveld op kwamen halen. Gelukkig wisten we precies bij welke chauffeur we in moesten stappen, omdat hij een bordje met onze namen omhoog hield. We stapten bij deze wildvreemde man in de auto op weg naar het hotel dat Juliet, een wildvreemde vrouw, voor ons geregeld had. Ik kan je wel vertellen dat het niet echt een rustig ritje was. Ten eerste rijden ze links, wat al even wennen is en ten tweede halen ze elkaar gewoon in ook al komen er tegenliggers aan. Grootlicht hebben ze hier niet om ervoor te zorgen dat het zicht beter wordt, nee zo laten ze zien dat ze inhalen. Lekker vaak met je groot licht seinen en iedereen weet dat je wilt inhalen. Daarnaast moet je ook nog rekening houden met de mensen die gewoon in het pikkedonker langs de kant van de weg lopen. De auto’s rijden er met een noodgang bij langs, een wonder dat er niet vaker ongelukken gebeuren.
Om half 6 plaatselijke tijd konden dan eindelijk de oogjes toe. Het beloofde maar een kort nachtje te worden, want om 10 uur zouden we met Juliet gaan ontbijten. Na het ontbijt hebben we even lekker de benen gestrekt en hebben we een stukje door Kampala gelopen. Het was een hele beleving. Overal reden auto’s, overal liepen mensen, er zat geen ene logica in. Na ongeveer een uur te hebben gelopen begonnen onze bleke koppies toch al aardig rood te kleuren, het is hier immers een stuk warmen dan thuis en dat is toch even wennen. Dus besloten we om terug te gaan, niet met de benenwagen, maar met een taxibusje dat propvol mensen zat. Onderweg hebben we ook nog even wat water gekocht om onze dorst te lessen. Eenmaal teruggekomen bij ons hotel ging al gauw het licht uit. We zijn op de veranda gaan zitten en zijn in slaap gevallen. Rond half 4 zijn we weer naar Juliet gelopen om haar te helpen met de boodschappen. We zijn samen met haar en de kinderen naar de supermarkt gegaan om eten te kopen. Het was inmiddels ontzettend druk geworden op de weg en het was weer een hele onrustige rit. We hebben allerlei winkels gezien, een supermarkt, een slager en een tankstation. Je hoeft tijdens het tanken helemaal niet uit te stappen, het wordt voor je gedaan. Wat een luxe, dat hebben ze helemaal niet in Nederland!
De zus van Juliet ging aan het eten beginnen en Inge en ik speelden met de kinderen. Het meisje sprak een aardig woordje Nederlands, haar vader is een Nederlandse journalist. We hebben haar vandaag ook nog een aantal nieuwe woorden geleerd.
Na het avondeten zijn we naar ons hotel gegaan en hebben we nog een potje uno gespeeld. Al gauw werden onze ogen zwaar en besloten we om naar bed te gaan. Het in slaap komen was erg lastig aangezien het hier ontzettend warm is, maar na lang draaien ben ik toch in slaap gevallen. Om half 6 vanmorgen werden we gewekt door de moskee. We hebben onze koffers gepakt om op weg te gaan naar onze verblijfplaats is Mbale. Om 11 uur worden we opgepikt door Christine. Hoe onze verblijfplaats eruit ziet is nog een vraag, we zijn heel benieuwd!
Onze reis verliep heel goed. Het vliegtuig was prima en we hebben lekker eten gekregen onderweg. Wel hadden we af en toe last van turbulentie, maar al met al viel het vliegen reuze mee. We hebben een tussenstop gemaakt in Istanbul en Kingali en na 14 uur waren we eindelijk geland in Oeganda.
Om 4 uur in de ochtend (Nederlandse tijd 2 uur) is ons vliegtuig geland in Entebbe, Oeganda. We hebben kort staan wachten op onze koffers en zijn daarna doorgelopen naar de douane om een visum aan te vragen. Met het visum in de hand liepen we naar de uitgang van het vliegveld op zoek naar de chauffeur die ons naar onze eerste slaapplek in Kampala zou brengen. Eenmaal buiten aangekomen stond het vol met chauffeurs die mensen van het vliegveld op kwamen halen. Gelukkig wisten we precies bij welke chauffeur we in moesten stappen, omdat hij een bordje met onze namen omhoog hield. We stapten bij deze wildvreemde man in de auto op weg naar het hotel dat Juliet, een wildvreemde vrouw, voor ons geregeld had. Ik kan je wel vertellen dat het niet echt een rustig ritje was. Ten eerste rijden ze links, wat al even wennen is en ten tweede halen ze elkaar gewoon in ook al komen er tegenliggers aan. Grootlicht hebben ze hier niet om ervoor te zorgen dat het zicht beter wordt, nee zo laten ze zien dat ze inhalen. Lekker vaak met je groot licht seinen en iedereen weet dat je wilt inhalen. Daarnaast moet je ook nog rekening houden met de mensen die gewoon in het pikkedonker langs de kant van de weg lopen. De auto’s rijden er met een noodgang bij langs, een wonder dat er niet vaker ongelukken gebeuren.
Om half 6 plaatselijke tijd konden dan eindelijk de oogjes toe. Het beloofde maar een kort nachtje te worden, want om 10 uur zouden we met Juliet gaan ontbijten. Na het ontbijt hebben we even lekker de benen gestrekt en hebben we een stukje door Kampala gelopen. Het was een hele beleving. Overal reden auto’s, overal liepen mensen, er zat geen ene logica in. Na ongeveer een uur te hebben gelopen begonnen onze bleke koppies toch al aardig rood te kleuren, het is hier immers een stuk warmen dan thuis en dat is toch even wennen. Dus besloten we om terug te gaan, niet met de benenwagen, maar met een taxibusje dat propvol mensen zat. Onderweg hebben we ook nog even wat water gekocht om onze dorst te lessen. Eenmaal teruggekomen bij ons hotel ging al gauw het licht uit. We zijn op de veranda gaan zitten en zijn in slaap gevallen. Rond half 4 zijn we weer naar Juliet gelopen om haar te helpen met de boodschappen. We zijn samen met haar en de kinderen naar de supermarkt gegaan om eten te kopen. Het was inmiddels ontzettend druk geworden op de weg en het was weer een hele onrustige rit. We hebben allerlei winkels gezien, een supermarkt, een slager en een tankstation. Je hoeft tijdens het tanken helemaal niet uit te stappen, het wordt voor je gedaan. Wat een luxe, dat hebben ze helemaal niet in Nederland!
De zus van Juliet ging aan het eten beginnen en Inge en ik speelden met de kinderen. Het meisje sprak een aardig woordje Nederlands, haar vader is een Nederlandse journalist. We hebben haar vandaag ook nog een aantal nieuwe woorden geleerd.
Na het avondeten zijn we naar ons hotel gegaan en hebben we nog een potje uno gespeeld. Al gauw werden onze ogen zwaar en besloten we om naar bed te gaan. Het in slaap komen was erg lastig aangezien het hier ontzettend warm is, maar na lang draaien ben ik toch in slaap gevallen. Om half 6 vanmorgen werden we gewekt door de moskee. We hebben onze koffers gepakt om op weg te gaan naar onze verblijfplaats is Mbale. Om 11 uur worden we opgepikt door Christine. Hoe onze verblijfplaats eruit ziet is nog een vraag, we zijn heel benieuwd!
-
13 Februari 2014 - 08:49
Annelie:
Hallo lieve Marije, wat fijn dat jullie veilig zijn overgekomen! Ik wil jou en Inge heel veel succes en natuurlijk heel veel plezier wensen de komende tijd!
Dikke kus Annelie (en ook van Rik!) -
13 Februari 2014 - 10:23
Wietske:
Hè Marije, goed om te lezen dat je heel bent aangekomen! Heel veel succes en plezier!
Liefs Wietske -
13 Februari 2014 - 11:12
Jelle Dokter:
Marije, leuk verslag om te leen ga zo door. -
13 Februari 2014 - 17:47
Yanoula:
Whaaah.... na maanden er naar uitzien zijn jullie er eindelijk.
Ik hoop dat de omgeving snel eigen is. En wat moet jet fijn zijn om er met zijn tweeën te zijn.
Een goede reis naar Mbale toegewenst en vergeet niet te genieten...
dikke knuf,
Yanoula
-
14 Februari 2014 - 19:46
Geppy Abbing:
Hoi,
Wat een mooi reisverslag.
Heel veel plezier en wacht op het volgend reisverslag. -
14 Februari 2014 - 19:59
Mirella Kuiper :
Hallo Marije,
Leuk om je via deze weg je een beetje te volgen.
Heel veel succes!
Gr. Mirella
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
