Op de helft van onze reis

Onze week begon goed. De morning devotion zag er iets anders uit dan anders. De staff leden van CRO gingen tijdens het zingen ineens staan en begonnen te dansen. Wij, de blanken, bleven vol bewonderen zitten kijken naar dit tafereel dat zich op de maandagmorgen afspeelde. Ik kreeg mijn glimlach niet meer van mijn gezicht. Het is zo mooi om te zien dat deze mensen zo toegewijd zijn aan God en zo kunnen genieten van zingen en dansen. Na de morning devotion was het tijd om naar het sportveld te gaan. Aangezien Inge en ik nog even bezig waren met onze scriptie ben ik iets later richting het sportveld gelopen. Daar aangekomen zag ik dat er geen ballen waren en dat ze dus niet konden voetballen, wat ze normaal wel altijd doen. Teacher Paul bedacht allerlei leuke spelletjes waarbij de jongens tegen de meisjes moesten spelen. Eivind was ook op het sportveld en aangezien wij allebei blank zijn en ik een meisje en hij een jongen moesten wij natuurlijk ook een paar keer tegen elkaar spelen. Zo moesten we een rondje om de jongens en de meisjes sprinten en degene die als eerste het doekje in het midden van het veld te pakken had, had gewonnen. Ik heb de meiden ingefluisterd dat ze Eivind moesten hinderen zodat ik een grotere kans zou maken om te winnen. Ik heb een klein beetje vals gespeeld en heb gewonnen! :p Daarna moesten we ook tegen elkaar touwtrekken, dat heb ik helaas niet gewonnen.
Dinsdag was een natte dag. Rond half 1 begon het keihard te regenen en normaal gesproken zou je denken dat alle kinderen zouden gaan schuilen voor de regen, maar dat gebeurde dus niet. De kinderen vinden regen prachtig. Ze gingen zichzelf wassen en speelden een potje voetbal in de keiharde regen. Wij Nederlanders hebben een hekel aan regen en hier zijn ze heel blij met een regenbui. Alles wordt dan weer schoongespoeld en er is weer voldoende drinkwater. De kinderen mochten vandaag iets eerder naar huis want ze waren toch wel heel erg nat en we willen natuurlijk niet dat ze ziek worden.
’s Avonds zijn Inge en ik naar Casa Del Turista gegaan om daar met Daniël rond het kampvuur te zingen onder zijn gitaarbegeleiding. Het was ontzettend gezellig. We zaten op een gegeven moment met ongeveer 20 man rond het kampvuur liedjes als Halleluja, The Rose en niet te vergeten The Lion Sleeps Tonight te zingen. Rond een uur of 11 begonnen onze ogen al aardig zwaar te worden en besloten we om naar huis te gaan. Aangezien wij twee blanke vrouwen zijn mochten wij van Emma (van de hikinggroup) niet alleen op een boda-boda naar huis en heeft hij ons in zijn auto naar huis gebracht.

Donderdag heeft Inge een hele leuke en goede schrijfles gegeven. De kinderen hebben de letter g leren schrijven. Het was zo leuk om te zien hoe geconcentreerd de kinderen bezig waren met schrijven. Sommige kinderen vonden het nog wel heel moeilijk maar ze doen allemaal heel erg hun best. Ze willen het ook heel graag heel goed doen. Als ze een foutje maken moet het gelijk uitgegumd worden en verbeterd worden. Als de kinderen eenmaal klaar zijn met hun werk roepen ze “teacher, i’m finished!’. Dit betekend dat ze graag willen dat je het werk komt nakijken. Als het werk goed gemaakt is zet je er een vinkje bij met de tekst ‘very good!’ of ‘good work’, maar dit vind ik meestal niet genoeg dus teken ik er ook een smiley bij. Dat is het moment om naar de gezichtjes van de kinderen te kijken. Ze zijn dan zo trots dat ze een glimlach van oor tot oor hebben en gelijk naar hun buurman/buurvrouw gaan om te laten zien dat ze een vinkje hebben gekregen.
Onze kleine vriend Ivan was deze week een beetje zielig. Hij heeft zijn dikke teen keihard gestoten tegen een steen en deze moest door de zuster verbonden worden. Hij kwam met een pruillip naar ons toe gelopen en heeft wel een uur in ons kantoortje gezeten zonder iets te zeggen. Op een gegeven moment was hij zijn teen even vergeten en kwam er weer een lachje af. Inge heeft hem toen het woordje ‘doei’ geleerd en hij heeft het de hele middag vol trots lopen roepen. Het is zo’n lief en vrolijk kindje, deze neem ik mee naar huis.

Omdat het hier zo ontzettend warm is (het is inmiddels winter, maar daar merken we nog niet zoveel van) zweten we behoorlijk veel. Dit heeft tot gevolg dat onze’ T-shirts ontzettend beginnen te stinken. Natuurlijk hebben we een wasteil en waspoeder gekocht, maar het wassen van onze kleren met de hand is toch een hele klus die niet echt voor ons is weggelegd. We hebben het inmiddels al tig keren geprobeerd maar de zweetgeur wil maar niet uit onze T-shirts verdwijnen. Naast het stinken zijn de shirts ook ontzettend geel aan het worden. De kinderen van CRO wassen niet elke dag hun handen wat betekend dat de handjes toch redelijk aan de vieze kant zijn en deze kinderen zijn gek op knuffelen (net als ik ) en dat is terug te zien aan mijn kleding. Mijn kleding is rond mijn middel en de schouders helemaal geel aan het worden van alle knuffels die ik van de kinderen krijg. Ik heb afgelopen week flink lopen boenen om deze gele vlekken uit mijn kleren te krijgen maar het is niet gelukt. Ik heb er alleen blaren op mijn polsen en vingers aan over gehouden. Daarom hebben we besloten om onze was te laten doen. Daniël kende een mevrouw die heel goed de was kan doen, genaamd Julie. Hij heeft haar gebeld en verteld dat er twee muzunku’s zijn die niet kunnen wassen en dat ze hier hulp bij nodig hebben (bedankt Daniël :p). Ze moest lachen en vertelde dat ze zaterdag rond 10 uur wel langs kon komen om de was van deze muzunku’s te doen. Het voelde in het begin heel ongemakkelijk, omdat er iemand anders in jouw huis jouw was zit te doen. Maar na een uur flink boenen was ze helemaal klaar met alle 25 kledingstukken. We hebben vol bewondering onze kleding bekeken omdat we ervan overtuigd waren dat de meeste, vooral witte T-shirts, nooit meer wit/schoon zouden worden. Maar het tegendeel is waar. Alle bruine/gele vlekken zijn uit onze kleren gegaan en ze ruiken ook nog eens heerlijk! We hebben deze mevrouw hartelijk bedankt voor haar goede werk en hebben haar extra geld gegeven. Ze vroeg voor dit wasbeurtje maar 10.000 Oegandese shilling (iets meer dan 3 euro) maar dat vonden wij eigenlijk een beetje te weinig. We hebben haar nog een fooi gegeven want we zijn zo ontzettend blij dat we eindelijk weer écht schone kleren kunnen dragen.

Het is inmiddels 29 maart en we zijn al over de helft van onze reis. Over een maand komen Inge en Peter al op bezoek en gaan we door Oeganda reizen. Dat betekend dat we in totaal nog maar 16 dagen bij CRO zijn en dat we daarna echt afscheid moeten gaan nemen van alle lieve kinderen van CRO. Daar zie ik nu al tegen op. Op vrijdag 25 april zal er een afscheidsfeestje zijn voor Kristian, Eivind, Inge en mij. Het wordt vast een onvergetelijke dag 